Helen

Ο Χρόνος μου τον τελευταίο καιρό,αρκετά περιορισμένος...

Δεν παραπονιέμαι...Είμαι καλά, αν και πολύ αγχωμένη!

Σκέφτομαι πως μετά από ένα μεγάλο διάστημα αδράνειας που πέρασα,

μετά από την πάλη μου με το χθες,

μετά από τους έρωτες που είχα και δεν είχα,

μου χρειαζόταν κάτι δυνατό να με βγάλει απ'τον λήθαργο

να με τραβήξει απ'τον πόνο και την απογοήτευση

να με γεμίσει θετική ενέργεια και σκέψεις

να μου θυμήσει τον πληθυντικό της λέξης "Νιώθω"

να ξυπνήσει θαμμένα όνειρα και ελπίδες για το αύριο...

Χρειαζόμουν ένα Άνθρωπο που θα αντέξει εμένα και τον Εαυτό μου...

θα "αγαπήσει" την μελαγχολία μου...

θα μου χαρίσει μια ζεστή αγκαλιά...

θα με ακούει όταν μιλάω...

Θα με κρατάει και θα είναι δίπλα μου...

Θα ακούω απ' τα χείλη του την λέξη "Μαζί"...

Και αυτό το δυνατό, ήρθε...

Και αυτός ο άνθρωπος βρέθηκε στον δρόμο μου....

Οταν όμως έχεις περάσει μέρες και νύχτες απεγνωσμένες και ατελείωτες μέσα στο κενό,

όταν έχεις νιώσει την εγκατάλειψη και το ψέμμα,

όταν έχεις ζήσει με ανθρώπους που αλλάζουν απ'την μια στιγμή στην άλλη και δεν ξέρεις το γιατί,

όταν έχεις εξαντλήσει τον Εαυτό σου,

κι όταν έχεις χτίσει τα όνειρα και την ζωή σου δίπλα σε άτομα που στο μέλλον αποδείχθηκε ότι δεν έκαναν το ίδιο,

όλα τα καλά σε κάνουν να αισθάνεσαι πως ζεις σε παραμύθι ή σε όνειρο...

και τότε φοβάσαι...

Έχω συνηθίσει να ζω με τον φόβο και τις ανασφάλειες...

Έχω συνηθίσει να νιώθω πως όσα έδωσα έπεσαν στον κενό...

Εχω νιώσει να αδειάζω...

Κι όμως,κάθε φορά,είναι σαν να επαναφορτίζομαι...

και όσο και αν υπάρχουν όλα αυτά και όσο και αν με βάζουν στην διαδικασία να είμαι επιφυλακτική , δεν μπορούν με τίποτα να κρατήσουν αυτά που έχω μέσα μου και θέλω να δώσω...

Γιατί τελικά , σημασία έχει να μπορείς να μοιράζεσαι...